Sunday, December 29, 2013

blind child

ඔයා දැක්කද? ඒ ලස්සන...



අන්ධ ළමයෙක් පාර අයිනේ ගොඩනැගිල්ලක් ළඟ ඉඳගෙන හිටියා. එයාගේ කකුල් දෙක ළඟ ටින් එකක් තිබුණා. එයාගේ ඔළුවට උඩින් බිත්තියේ එල්ලලා තිබුණු බෝඞ් එකක මෙහෙම ලියලා තිබුණා. ‘මගේ ඇස් දෙකම පේන්නේ නෑ. පිනට මුකුත් දෙන්න’ ළමයාගේ ටින් එකේ තිබුණේ කාසි කිහිපයක් විතරයි. ළමයා ළඟින් ගිය මහත්තයෙක් සාක්කුවට අත දාලා කාසි කිහිපයක් අරගෙන ටින් එකට දැම්මා. ඊට පස්සේ අර බිත්තියේ තිබ්බ බෝඞ් එක අතට ගත්තා, ඒකෙ අනිත් පැත්තේ මොන මොනවදෝ ලිව්වා. බෝඞ් එක තිබුණු තැනම එල්ලලා යන්න ගියා. එතැනින් යන හැම කෙනෙක්ටම මේ අලූත් දැන්වීම පෙනුණා.
ටික වෙලාවක් යනකොට අර ටින් එක පිරුණා. ගොඩක් මිනිස්සු අන්ධ ළමයාට පිනට දීලා තිබුණා. ඇඳිරි වැටීගෙන එනකොට දැන්වීම වෙනස් කරපු මහත්තයා වෙලා තියෙන්නේ මොකද්ද කියලා බලන්න ආවා. අන්ධ ළමයා අඩි සද්දෙන් මහත්තයාව හඳුනගත්තා. ‘ඔයා නේද අද උදේ මගේ දැන්වීම වෙනස් කළේ. මොකද්ද ඔයා ඒකේ ලිව්වේ?’ එතකොට අර මහත්තයා කියනවා, ‘ විශේෂ මුකුත් නෑ. මම ලිව්වෙත් ඔයා ලියලා තිබුණු දේම තමයි. නමුත් ටිකක් වෙනස් විදිහට’ හොඳයි ඔයා දන්නවාද මොකද්ද එයා ලියලා තිබුණේ කියලා? එයා ලියලා තිබුණේ ‘අද හරිම ලස්සන දවසක්. නමුත් මට ඒ ලස්සන පේන්නේ නෑ’ කියලා. දැන් ඔයා හිතන්නේ පළමු දැන්වීමයි දෙවැනි දැන්වීමයි දෙකම එකයි කියලද?


ඔව්, ඇත්තෙන්ම දැන්වීම් දෙකෙන්ම කියන්නේ ළමයා අන්ධයි කියලා. නමුත් පළමු දැන්වීමෙන් ළමයා අන්ධයි කියන එක අමුවෙන්ම කියනවා. ඒත් දෙවැනි දැන්වීමෙන් කියන්නේ ඇස් දෙකම පේන මිනිස්සු කොයිතරම්
වාසනාවන්තද කියලා. ඇත්තෙන්ම දෙවැනි දැන්වීම දකින ඕනෑම කෙනෙකුගේ හිතට ලොකු අනුකම්පාවක් එනවා අර ළමයා ගැන. මිනිස් හිතට ලොකු බලපෑමක් කරන්න ඒ වචනවලට පුළුවන්. එහෙම නම් ඔයත් නිර්මාණශීලී වෙන්න, අලූත් වෙන්න, වෙනස් විදිහට වගේම ධනාත්මකව හිතන්න. මේ ජීවිතේට කවදාවත් නිදහසට කරුණු කියන්න එපා. ජීවිතේ ඔයාට අඬන්න හේතු 100ක් දෙනකොට, ජීවිතේට පෙන්නන්න ඔයාට හිනාවෙන්න හේතු 1000ක් තියෙන බව. කනගාටුවක් නැතිව අතීතය මෙනෙහි කරන්න. විශ්වාසයෙන් යුතුව වර්තමානයේ හැසිරෙන්න. ඒ වගේම බය නැතුව අනාගතයට ලෑස්ති වෙන්න. ජීවිත ගමන බයක් නැතුව ගමන් කරන්න නම් ඔයා ළඟ තියෙන්න ඕන යහපත් හෘදසාක්ෂියේ ටිකට් එක. මේ සුන්දර ලෝකේ කෙනෙක්ට දකින්න පුළුවන් ලස්සනම දේ තමයි තව කෙනෙකුගේ හිනාව. ඊටත් වඩා ලස්සන දේ තමයි, ඒ හිනාව පිටිපස්සේ ඔයා ඉන්නවා කියන එක දැන ගැනීම!!!




හිතන්න,

මේ සතිය පුරාවටම.

සමන් සමරක්කොඩි.